Wouwke van Scherrenburg, Monique van de Ven, Linda de Mol, en nog een paar. Wat hebben ze gemeen? Botox in het gezicht. Het griezelige is dat ze op elkaar beginnen te lijken. Allemaal dezelfde, te brede neusbrug. Ik bedoel het niet beledigend maar toch echt een beetje zoals honden dat ook hebben, of de leeuw in de Wizard of Oz. En die bovenlippen waar geen beweging meer in te krijgen is en die geen enkele expressie meer hebben. Waarom nou? Ik zou ook wel mooier en jonger willen zijn dan ik ben, maar ik ben het niet. Nou, en!
Je laat jezelf dat toch niet aandoen? Iedereen ziet het, iedereen smiespelt er over en ik kan me niet voorstellen dat ook maar iemand hun nu aantrekkelijker vindt.
Het erge vind ik dat ik ook niet meer hoor of zie wat ze doen of zeggen. Het leidt mij af en ik staar alleen nog maar naar de plekken waar de Botox zit en heb daar allerlei akelige fantasieën bij over buitenaardse gemuteerde wezens zoals in Star Trek.
Om dezelfde reden kijk ik niet meer naar Bones. De hoofdrolspeelster, een prachtige vrouw met een heel apart gezicht, heeft zich ook laten behandelen ofwel mishandelen. Niet om aan te zien. En dan Nicole Kidman. Ik zag haar laatst in Trespass en herkende haar niet eens. Pas na een half uur dacht ik hé, dat kon Kidman wel zijn. Ze lijkt nu op een doorsnee Amerikaanse filmster, een blonde del, een beetje als een Barbiepop. Ik weet nog hoe mooi ze was in Bangkok Hilton.
Ik zie liever karaktervolle gezichten met rimpels dan alienated strakke maskers waar niets meer van af te lezen valt. Zoals Sophie Hilbrand in Sophie in de kreukels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten