Op de event-pagina was vooral kritiek op het wit-gehalte. De organisatie was daarop niet aanspreekbaar. Reageerders ook nauwelijks. Zij vonden dat zij heel inclusief bezig waren. Iedereen was welkom. Bij hun feestje. Het was wij en jullie. Zij vroegen zich niet af waarom zo weinig zwarte vrouwen reageerden of waarom deze vrouwen zo voorzichtig waren in hun feedback. Integendeel. Zij gaven de vaak ellenlange reacties van boze witte vrouwen een like en bedankten deze zelfs elke keer als door anderen kritiek werd geuit. Het moest vooral positief blijven. Daar werd steeds weer en dagenlang de nadruk op gelegd. Iemand noemde het de ‘Dutch Disease’.
Ik was van plan te gaan maar heb daar uiteindelijk van afgezien.
Daar wilde ik niet bij horen. Het
had anders moeten lopen. Zoals Tamika Mallory zei in haar speech tijdens de Mars
in Washington:
"Today is not a concert, is not a parade, today is not a party, today is an act of resistance".
Dat begrepen ze in Amsterdam niet. Het werd een party. Een party waarbij de organisatoren de politie zelfs
openlijk bedankten voor de goede samenwerking zonder stil te staan bij hoeveel
zwarte mensen tijdens demonstraties onrechtmatig gearresteerd worden. Zonder te
bedenken dat zwarte mensen telkens weer het recht op demonstratie ontzegd wordt
en zwarte mensen vaak met buitenproportioneel geweld worden gearresteerd, en
soms zelfs gedood worden. Daar hadden zij niet aan gedacht. Wel deden ze erg
hun best om te laten zien dat de mars echt inclusief was. Een zwarte vrouw vertelde naderhand dat zij ter plekke heel
nadrukkelijk en erg vaak op de foto werd gezet. Als ‘bewijs’ van het ‘inclusieve’ feestje. Maar dat was het niet. Het
was niet inclusief. Het woord racisme viel zelfs niet eens, daar leek de
organisatie zelfs bang voor te zijn. Verder dan het woord discriminatie kwam
men niet. Daar valt tenslotte alles onder en roept geen woede op zoals bij het
woord racisme wel vaak het geval is, zullen ze gedacht hebben.
Op de parade van @Ieder1 was ook kritiek en terecht, maar toch was dat
anders. Daaraan deden mensen mee die tot de zwijgende meerderheid hoorden en
opeens de straat op wilden omdat ze zich zorgen maakten over de verrechtsing in
Nederland. Zij pretendeerden niet alles
te weten en hadden over veel dingen zoals racisme niet eens goed
nagedacht. Ook stonden de organisatoren open voor kritiek en gingen niet arrogant
in de aanval. Ook negeerden zij kritiek niet. En hoewel het leek alsof ook zij bang waren om
het woord racisme te gebruiken was daar in de toespraken gelukkig niets van te
merken. Daarin viel het woord veelvuldig.
 |
| Parade Ieder1, 2016 |
Dat kan van de Mars in Amsterdam niet gezegd worden. Tijdens het kijken naar de livestreams schoot me telkens de vraag door het hoofd hoeveel witte vrouwen, de zogenaamde witte hooggeschoolde feministen, op het Museumplein liepen die misschien nog steeds dol zijn op zwarte piet. En hoeveel witte vrouwen daar liepen die denken dat als zwarte mensen maar braaf doen wat de politie zegt, je echt niet mishandeld, gedood, of onterecht in de cel belandt . En dat zwarte mensen heus wel een baan krijgen, als je je maar ‘invecht’. Ik ben bang dat het veel waren. Ik ben blij dat ik niet gegaan ben.
Vanmiddag
lag dit bericht in de inbox. De schrijver wil anoniem blijven, want zoals zij
zelf zegt, ‘ik heb hoge bloeddruk en heb geen zin om gebashed te worden’. Ook
dat is tekenend. Zelf was ik ook al geschrokken van het hoge gehalte aan boze witte vrouwen op de
event-pagina van de @Mars in Amsterdam en van de heftige pm’s die ik ontving:
“Oversight Feminism
Ik ben gewend dat de bedenkers van de kleur
van panty's en pleisters niet POC's in gedachten hadden. Ik ben ook gewend dat
chromatische termen als "nude" en "flesh" niet over mij en
andere POC's gaan. Ik weet dat de Mango Mussolini het niet had over bruine
pussies. Ik ben gewend om nooit de default te zijn. POC's zijn gewend dat onze
issues over het hoofd worden gezien. Maar gelukkig zijn mijn vrouwelijkheid en
mijn activisme niet gecenterd rond mijn bruine pussy. Het gaat mij om het hele
lichaam, om mijn hele bestaan, en om hele bevolkingsgroepen en niet alleen om
roze genitalia. Voor POC's is het life or death. De vrouwen die de roze pussy
mutsen hebben bedacht, hebben niet stilgestaan bij het feit dat het merendeel van
de poc's niet roze zijn. Dat hebben ze over het hoofd gezien. Maar dat besef
komt pas achteraf. Lopend richting Museumplein ging meteen door mijn hoofd dat de roze mutsen ook never nooit over mijn
afro gingen passen. Maar ik ging niet alleen voor mezelf daarheen. Dus wikkelde
ik mijn afro in een mooie doek en liep toch mee. Over het hoofd gezien worden, dat ben ik
immers al lang gewend.”
Dat dus. Tevens lag er niet alleen nadruk op roze pussies, ik kan het woord niet meer horen, maar überhaupt op vagina’s. Alsof elke vrouw een vagina heeft. Not!
Dat dus. Tevens lag er niet alleen nadruk op roze pussies, ik kan het woord niet meer horen, maar überhaupt op vagina’s. Alsof elke vrouw een vagina heeft. Not!
Het zou kunnen dat iets goeds voortvloeit uit de mars in Amsterdam. Dat was wat ik
dacht, wat ik hoopte. Misschien zouden deze witte vrouwen daarna gemotiveerder
zijn en genoeg moed hebben verzameld om ook aan andere demonstraties mee te
doen. Want zij zijn nodig, heel hard nodig. Of zou het alleen maar een gezellig
uitje voor hun geweest zijn? De vele selfies, de glans van tevredenheid die op de witte gezichten lag en
het plezier wat er vanaf te lezen viel, maakten wel die indruk.
5 dagen later vond een protest-bijeenkomst plaats in Amsterdam Zuid Oost. Deze was georganiseerd vanwege de arrestatie van een 12-jarige zwarte jongen die wegens een kleine overtreding met veel overmacht in de boeien werd geslagen. Van de ongeveer 3000 witte vrouwen die super gemotiveerd aan de mars deelnamen bleek geen enkele op het idee gekomen te zijn daar te komen opdagen.
7 dagen later vond een demonstratie plaats op Schiphol tegen de afgekondigde Muslim Ban van Trump. 11 personen die een verblijfsvergunning hebben worden vastgehouden op Schiphol en mogen niet naar de VS reizen. Ik plaatste dit op de eventpagina:
Ongeveer 80 mensen namen deel. De meeste demonstranten
behoorden bij al langer bestaande groepen en organisaties. Waar waren de roze
pussies?
http://www.brittanytoliver.com/blog/
http://everydayfeminism.com/2015/02/feminists-talk-about-race
Vanaf -7.00 min de speech vanTamika Mallory: https://www.facebook.com/RAR42/posts/1636676876636900
