Zomaar viel de hele wereld bij wijze van spreken onze woonkamer binnen en werden we met de neus bovenop de spanning en sensatie en ellende gedrukt. Tot mij drong de heftigheid van die Elfstedentocht niet echt door. Veel erger vond ik het dat ik niet naar buiten mocht, want het was zo koud dat je zeker als je klein was, gevaar liep ergens aan vast te vriezen. 10.000 schaatsers stonden aan de start en slechts 69 haalden de finish. Maar toen Kennedy werd vermoord en ik mijn vader zittend voor de buis voor het eerst zag huilen en mijn moeder naar de keuken stormde en daar met pannen en potten begon te smijten, voelde dat als een hamerslag. De wereld is niet mooi, dacht ik, en ik gaf de tv stiekem een klap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten