Mysofonie: http://ballinnn.com/deze-film-over-misofonie-legt-uit-hoe-eetgeluiden-tot-woede-kunnen-leiden/
Het heeft dus een naam!! Zo erg als in het filmpje heb ik het niet, maar zenuwslopend is het soms wel. Ik kocht bv. vroeger heus wel chips en koekjes voor mijn dochter, maar ze mocht het niet eten waar ik bij was. Nu nog steeds niet. Het is onbeschrijflijk wat het geluid van het eten van krakende chips of koekjes in mijn brein teweeg brengt. Alsof er echt fysiek schade wordt aangebracht. Alsof er een kettingzaag in mijn hoofd de zenuwen door midden zaagt. Ik overdrijf niet, hoor. Doorgaans kan ik er aan ontkomen. Als iemand zit te 'kraken' ga ik even naar de w.c. of naar een andere ruimte. Die gelegenheid is er meestal wel en er valt dus wel mee te leven.
Het is ook een van de redenen dat ik nooit naar reclame kijk. Al die reclame voor chips en koekjes en die acteurs die met een opzettelijk hoger dan normaal volume zitten te kraken en te knauwen en daarmee een aanslag plegen op mijn gepijnigde brein. Het geluid van de tv. zet ik dan altijd acuut uit of ik switch snel naar een andere zender. Maar heel soms valt er niet aan die foltering te ontkomen. Dan is het mis. Bv. gebeurde dat toen mijn dochter in de pubertijd zat en wel eens boos op me was en me dan even lekker wilde jennen. Hoe kun je dat als puber beter doen dan je mond vol te proppen met chips en hevig smakkend dichtbij je moeders oren te gaan staan. Dat duurde dan nooit lang want het effect was te vreselijk. Zelfs voor haar, zelfs als ze heel boos was. Handen tegen m'n oren, in elkaar krimpen, en tot tranen toe smeken om op te houden, maakt dat zelfs een puber verschrikt stopt met wat ze aan het doen is.
Het lijkt iets fysieks te zijn. Iets neurologisch. Zonder onderliggende emoties. Dat is anders met de bewegingen die ik niet kan verdragen. Daar komt walging bij om de hoek kijken en als het niet ophoudt, of als ik het niet uit de weg kan gaan, pure haat. Echt, zo idioot extreem is het. Het slaat nergens op. Daar is de gewone ergernis over het geklik van pennen die iedereen wel kent, niks bij. Vooral onnatuurlijke, aangeleerde gebaren en ingestudeerde intonatie roepen dat in extreme mate bij me op. Heel lastig bij lezingen en toespraken, want vrijwel iedereen stelt zich tegenwoordig dan nogal aan. Een extreem voorbeeld was iemand die wilde benadrukken dat ze een dikke kont heeft. Die draaide haar ene heup in een zogenaamd elegante beweging naar voren en gaf zichzelf vrolijk een klap op die dikke billen. Niemand lachte en ik dook acuut weg. In plaats van gewoon jezelf te zijn en je te concentreren op de inhoud, want dan komen de gebaren vanzelf wel, wordt iedereen aangeleerd de gekste gebaren te maken. Om indruk te maken of zo, om te doen alsof je overwicht hebt, om je woorden te benadrukken, om er beter uit te zien, weet ik veel. Dat is de trend. Ik haat het. Mensen denken dat het nodig is. Mooi niet. Niet voor mij. Dat onnatuurlijke is dan nog het enige wat ik dan zie en de inhoud gaat dan volledig langs me heen. Kijk maar eens naar de Ted X praatjes. Een en al gekunsteld gedoe. Ik kijk er nooit naar.
Dus als je mij bij een lezing of toespraak naar de grond ziet kijken of uit het raam ziet kijken dan weet je hoever het is. Dan doe ik krampachtige pogingen om alleen de inhoud in me op te nemen en die gekunstelde, totaal onnodige gebaren, te negeren in een poging de opkomende haat en walging te voorkomen. En er iets van zeggen kan natuurlijk niet, want wat moet je dan zeggen. "Ik heb uw toespraak niet gehoord, want ik walgde van uw gebaren"? Kan niet, hè.
Toen ik klein was en niet snapte wat er gebeurde deed ik wel mijn mond open. Wist ik veel. Ik vond het heerlijk als de schooljuf of de juf in de bibliotheek voorlas. Het liefst zonder gebaren en zonder een teveel aan intonatie. Maar soms had je van die juffen of meesters die van het voorlezen een soort toneelstukje gingen maken en dachten heel expressief te moeten zijn. Met veel gebaren en met veel staccato toonzetting en een intonatie als een beukende hamer om het verhaal nog spannender te maken. Mijn gesloopte arme brein. Gek werd ik daarvan. Alsof het het om hun ging, alsof zij de hoofdrol hadden, in plaats van het boek. Alsof m'n hoofd knapte. Hou op, dacht ik dan, hou nou op.
Op een keer barstte ik in de klas tijdens het voorlezen in huilen uit omdat ik de opkomende storm in m'n hoofd niet meer trok. De juf las voor uit het boek van Tonke dragt, 'De Tweelingbroers'. Ik weet het nog. Ik weet zelfs nog de namen. Giacomo en Giacometti (Maar nu haal ik geloof ik twee boeken door elkaar. Maar welke?) De juf wist niet eens waar ze haar hamerende klemtoon moest leggen in die namen. De andere juf had al een paar hoofdstukken aan ons voorgelezen. Het was zo spannend. Maar deze juf bedierf op een verpletterend pijnlijke manier volledig de lol. Ik had eerst m'n nagels in mijn arm gedrukt, toen m'n vuisten gebald, daarna m'n handen tegen mijn oren gehouden, en uiteindelijk in wanhoop m'n vingers in mijn oren gestopt, maar niets hielp meer en ik kon niet weg, ik kon niet weg, ik kon niet weg. Toen ze vroeg waarom ik huilde was ik zo over mijn toeren dat ik riep; "u doet mijn oren pijn...snik... ik wil u niet horen...snik....weeh.... ik wil het verhaal horen, alleen maar het verhaal....snik....u maakt het verhaal kapot....weeh, ik wil naar huis". Een paar seconden later stond ik voor straf op de gang.
Dat blijkt dus een naam te hebben. Wist ik veel. Wist zij veel.😅
Het heeft dus een naam!! Zo erg als in het filmpje heb ik het niet, maar zenuwslopend is het soms wel. Ik kocht bv. vroeger heus wel chips en koekjes voor mijn dochter, maar ze mocht het niet eten waar ik bij was. Nu nog steeds niet. Het is onbeschrijflijk wat het geluid van het eten van krakende chips of koekjes in mijn brein teweeg brengt. Alsof er echt fysiek schade wordt aangebracht. Alsof er een kettingzaag in mijn hoofd de zenuwen door midden zaagt. Ik overdrijf niet, hoor. Doorgaans kan ik er aan ontkomen. Als iemand zit te 'kraken' ga ik even naar de w.c. of naar een andere ruimte. Die gelegenheid is er meestal wel en er valt dus wel mee te leven.
Het is ook een van de redenen dat ik nooit naar reclame kijk. Al die reclame voor chips en koekjes en die acteurs die met een opzettelijk hoger dan normaal volume zitten te kraken en te knauwen en daarmee een aanslag plegen op mijn gepijnigde brein. Het geluid van de tv. zet ik dan altijd acuut uit of ik switch snel naar een andere zender. Maar heel soms valt er niet aan die foltering te ontkomen. Dan is het mis. Bv. gebeurde dat toen mijn dochter in de pubertijd zat en wel eens boos op me was en me dan even lekker wilde jennen. Hoe kun je dat als puber beter doen dan je mond vol te proppen met chips en hevig smakkend dichtbij je moeders oren te gaan staan. Dat duurde dan nooit lang want het effect was te vreselijk. Zelfs voor haar, zelfs als ze heel boos was. Handen tegen m'n oren, in elkaar krimpen, en tot tranen toe smeken om op te houden, maakt dat zelfs een puber verschrikt stopt met wat ze aan het doen is.
Het lijkt iets fysieks te zijn. Iets neurologisch. Zonder onderliggende emoties. Dat is anders met de bewegingen die ik niet kan verdragen. Daar komt walging bij om de hoek kijken en als het niet ophoudt, of als ik het niet uit de weg kan gaan, pure haat. Echt, zo idioot extreem is het. Het slaat nergens op. Daar is de gewone ergernis over het geklik van pennen die iedereen wel kent, niks bij. Vooral onnatuurlijke, aangeleerde gebaren en ingestudeerde intonatie roepen dat in extreme mate bij me op. Heel lastig bij lezingen en toespraken, want vrijwel iedereen stelt zich tegenwoordig dan nogal aan. Een extreem voorbeeld was iemand die wilde benadrukken dat ze een dikke kont heeft. Die draaide haar ene heup in een zogenaamd elegante beweging naar voren en gaf zichzelf vrolijk een klap op die dikke billen. Niemand lachte en ik dook acuut weg. In plaats van gewoon jezelf te zijn en je te concentreren op de inhoud, want dan komen de gebaren vanzelf wel, wordt iedereen aangeleerd de gekste gebaren te maken. Om indruk te maken of zo, om te doen alsof je overwicht hebt, om je woorden te benadrukken, om er beter uit te zien, weet ik veel. Dat is de trend. Ik haat het. Mensen denken dat het nodig is. Mooi niet. Niet voor mij. Dat onnatuurlijke is dan nog het enige wat ik dan zie en de inhoud gaat dan volledig langs me heen. Kijk maar eens naar de Ted X praatjes. Een en al gekunsteld gedoe. Ik kijk er nooit naar.
Dus als je mij bij een lezing of toespraak naar de grond ziet kijken of uit het raam ziet kijken dan weet je hoever het is. Dan doe ik krampachtige pogingen om alleen de inhoud in me op te nemen en die gekunstelde, totaal onnodige gebaren, te negeren in een poging de opkomende haat en walging te voorkomen. En er iets van zeggen kan natuurlijk niet, want wat moet je dan zeggen. "Ik heb uw toespraak niet gehoord, want ik walgde van uw gebaren"? Kan niet, hè.
Toen ik klein was en niet snapte wat er gebeurde deed ik wel mijn mond open. Wist ik veel. Ik vond het heerlijk als de schooljuf of de juf in de bibliotheek voorlas. Het liefst zonder gebaren en zonder een teveel aan intonatie. Maar soms had je van die juffen of meesters die van het voorlezen een soort toneelstukje gingen maken en dachten heel expressief te moeten zijn. Met veel gebaren en met veel staccato toonzetting en een intonatie als een beukende hamer om het verhaal nog spannender te maken. Mijn gesloopte arme brein. Gek werd ik daarvan. Alsof het het om hun ging, alsof zij de hoofdrol hadden, in plaats van het boek. Alsof m'n hoofd knapte. Hou op, dacht ik dan, hou nou op.
Op een keer barstte ik in de klas tijdens het voorlezen in huilen uit omdat ik de opkomende storm in m'n hoofd niet meer trok. De juf las voor uit het boek van Tonke dragt, 'De Tweelingbroers'. Ik weet het nog. Ik weet zelfs nog de namen. Giacomo en Giacometti (Maar nu haal ik geloof ik twee boeken door elkaar. Maar welke?) De juf wist niet eens waar ze haar hamerende klemtoon moest leggen in die namen. De andere juf had al een paar hoofdstukken aan ons voorgelezen. Het was zo spannend. Maar deze juf bedierf op een verpletterend pijnlijke manier volledig de lol. Ik had eerst m'n nagels in mijn arm gedrukt, toen m'n vuisten gebald, daarna m'n handen tegen mijn oren gehouden, en uiteindelijk in wanhoop m'n vingers in mijn oren gestopt, maar niets hielp meer en ik kon niet weg, ik kon niet weg, ik kon niet weg. Toen ze vroeg waarom ik huilde was ik zo over mijn toeren dat ik riep; "u doet mijn oren pijn...snik... ik wil u niet horen...snik....weeh.... ik wil het verhaal horen, alleen maar het verhaal....snik....u maakt het verhaal kapot....weeh, ik wil naar huis". Een paar seconden later stond ik voor straf op de gang.
Dat blijkt dus een naam te hebben. Wist ik veel. Wist zij veel.😅
Geen opmerkingen:
Een reactie posten