Vanwege drukte weer eens de blog niet bijgehouden. Dit is m'n facebook-verslag van 11 mei 2016
Wat een geëmmer over woorden. Vooral van hoogleraar Piet Emmer die graag wil dat we niet meer zeuren over het slavernijverleden. Maar ook een beetje van Karwan Fatah-Black in het artikel op JOOP 'Geen schuldgevoel dan ook geen trots'. Schuldgevoelens hebben in zoverre nut dat het voor onze psyche een signaalfunctie heeft. Als we ons schuldig voelen is dat geen prettig gevoel en proberen we te voorkomen dat we ons ooit weer schuldig voelen. Dus ter verlichting van onze psyche, want schuldgevoel drukt daar zwaar op. In het gewone leven, hè. Niets mis mee, en eigenlijk heel nuttig.
Toch heeft Adriaan van Dis in DWDD, 5 mei 2016 gelijk met zijn ‘mantra om de witte fragiliteit niet te kwetsen’. Je hebt nu eenmaal mensen, en in Nederland zijn dat er uitzonderlijk veel, die in een kramp schieten als je over de TAS begint en absoluut niet willen stilstaan bij het gore verleden van Nederland. Die mensen wijzen op eventuele schuld of schaamte of hoe je ook wilt noemen, heeft weinig nut. Nog erger het roept weerstand op. En schuldig zijn zij tenslotte ook niet. Tenminste niet persoonlijk. Maar dat is dus wat ze niet snappen en daarom legt Van Dis daar heel verstandig de nadruk op. ‘Rustig maar, je hoeft je niet schuldig te voelen, zullen we nu gaan kijken hoe we hier met z’n allen in het vervolg mee omgaan?’
Ja, te gek voor woorden dat zo’n ‘mantra om de witte fragiliteit niet te kwetsen’ nodig is, maar zo werkt het. Want juist dat mantra maakt dat die mensen die in een kramp schieten misschien iets meer bereid zijn verantwoordelijkheid te nemen. Niet een persoonlijke verantwoordelijkheid, rustig maar, niet nodig, wordt niet verwacht, maar een collectieve verantwoordelijkheid om te erkennen en voor zover mogelijk te herstellen. Witte mensen zijn dan hopelijk iets meer in staat hun misplaatste persoonlijke woede en gekwetstheid overboord te gooien en te beseffen dat niemand daar op zit te wachten en het ook niet nodig is of verwacht wordt.
Het effect van dat mantra en dat heeft Van Dis heel goed begrepen, is dat de drempel om samen naar het verleden van Nederland te kijken weg wordt genomen. Want die drempel vormt het probleem. Die weerhoudt witte Nederlanders, rustig maar, niet álle witte Nederlanders, om te erkennen wat geweest is. Het accent ligt teveel op ‘Wat erg dat wij op ons verleden gewezen worden’. Het zou moeten liggen op ‘wat erg wat onze voorouders uitgevreten hebben!’
Wat een geëmmer over woorden. Vooral van hoogleraar Piet Emmer die graag wil dat we niet meer zeuren over het slavernijverleden. Maar ook een beetje van Karwan Fatah-Black in het artikel op JOOP 'Geen schuldgevoel dan ook geen trots'. Schuldgevoelens hebben in zoverre nut dat het voor onze psyche een signaalfunctie heeft. Als we ons schuldig voelen is dat geen prettig gevoel en proberen we te voorkomen dat we ons ooit weer schuldig voelen. Dus ter verlichting van onze psyche, want schuldgevoel drukt daar zwaar op. In het gewone leven, hè. Niets mis mee, en eigenlijk heel nuttig.
Toch heeft Adriaan van Dis in DWDD, 5 mei 2016 gelijk met zijn ‘mantra om de witte fragiliteit niet te kwetsen’. Je hebt nu eenmaal mensen, en in Nederland zijn dat er uitzonderlijk veel, die in een kramp schieten als je over de TAS begint en absoluut niet willen stilstaan bij het gore verleden van Nederland. Die mensen wijzen op eventuele schuld of schaamte of hoe je ook wilt noemen, heeft weinig nut. Nog erger het roept weerstand op. En schuldig zijn zij tenslotte ook niet. Tenminste niet persoonlijk. Maar dat is dus wat ze niet snappen en daarom legt Van Dis daar heel verstandig de nadruk op. ‘Rustig maar, je hoeft je niet schuldig te voelen, zullen we nu gaan kijken hoe we hier met z’n allen in het vervolg mee omgaan?’
Ja, te gek voor woorden dat zo’n ‘mantra om de witte fragiliteit niet te kwetsen’ nodig is, maar zo werkt het. Want juist dat mantra maakt dat die mensen die in een kramp schieten misschien iets meer bereid zijn verantwoordelijkheid te nemen. Niet een persoonlijke verantwoordelijkheid, rustig maar, niet nodig, wordt niet verwacht, maar een collectieve verantwoordelijkheid om te erkennen en voor zover mogelijk te herstellen. Witte mensen zijn dan hopelijk iets meer in staat hun misplaatste persoonlijke woede en gekwetstheid overboord te gooien en te beseffen dat niemand daar op zit te wachten en het ook niet nodig is of verwacht wordt.
Het effect van dat mantra en dat heeft Van Dis heel goed begrepen, is dat de drempel om samen naar het verleden van Nederland te kijken weg wordt genomen. Want die drempel vormt het probleem. Die weerhoudt witte Nederlanders, rustig maar, niet álle witte Nederlanders, om te erkennen wat geweest is. Het accent ligt teveel op ‘Wat erg dat wij op ons verleden gewezen worden’. Het zou moeten liggen op ‘wat erg wat onze voorouders uitgevreten hebben!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten