Ik heb net enkele fuchsia-stekjes, witte annabellen, in een pot gestopt. Met z'n drietjes in een pot, want gek genoeg vinden fuchsia's het niet leuk om alleen in een potje te staan. Dat heb ik vorig jaar uitgeprobeerd want ik kon het niet geloven, maar echt, de eenzamen deden het minder goed dan de stekjes die ik gezellig bij elkaar in een potje had gezet.
Hoe dat kan mag Joost weten maar ik ben dus ook maar overstag gegaan als het gaat om praten tegen je plantjes ;-). Niet dat ik zo'n type ben die met planten en bomen praat. Nou ja, eerlijk gezegd wel, maar ik praat ook tegen dingen die me in de weg staan, of niet dicht of open willen, of tegen Eefje. Maar nu doe ik het bewust. Eens kijken of mijn planten het beter doen dan vorig jaar.
Wat de fuchsia's niet zullen doen, probeert Eefje (m'n hond) wel. Ze praat terug. Ze antwoordt met geluiden die op dezelfde toonhoogte liggen als mijn stem. Soms gaat het wel zo'n tien minuten heen en weer. Maar als ik het haar moeilijk ga maken door van toonhoogte te veranderen, raakt ze van haar apropos. Ze kijkt me dan wat verbluft aan alsof ze wil zeggen; nu verwacht je toch echt teveel van mij, dit vind ik geen gesprek meer, en valt stil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten